اسید هیدروفلوئوریک یک محلول فلوراید هیدروژن در آب است. فرمول شیمیایی آن HF است. این یک اسید ضعیف است اما بسیار خورنده و بسیار سمی است. این ماده می تواند شیشه ای را به اسید هگزا فلوروسیلیک اسید تبدیل کند. اگر با پوست انسان تماس پیدا کند می تواند موجب مرگ انسان شود. این ماده از واکنش فلوریت با اسید سولفوریک تولید می شود و یکی از کاربردهای اصلی آن در پالایش نفت خام است. همچنین برای ساخت مواد شیمیایی مختلف دیگر حاوی فلورین، از قبیل تفلون (پوشش در ظرف پخت)، فرن (عامل خنک کننده در تهویه هوا) و فلوئوروکربن ها (که به عنوان سوخت در قوطی های آئروسل) استفاده می شود. برای تمیز کردن فلزات نیز می توان از آن استفاده کرد. HF بسیار سمی است زیرا آن با یون های کلسیم در بدن پیوند می دهد و باعث می شود تا آنها نتوانند مورد مصرف قرار گیرند. هم چنین از آن به عنوان اسید، می توان برای تولید فلوراید و نمک های اسید هیدروفلوئوریک، استفاده کرد.
مقدمه:
شاید از همان اولین باری که اولین پیپ در میان لب های اولین پیپ کش قرار گرفته ، این سوال مطرح شده است که چگونه می توان اسموکی لذت بخش بدون گزش زبان و تجربه های ناخوشایند داشت .
شاید مهمترین دلیلی که بسیاری از پیپ کش های تازه کار بعد از چند بار سعی و تلاش ناموفق ، پیپ کشیدن را رها کرده اند ، حس ناخوشایند گزش زبان باشد و احتمالا به این باور رسیده اند که طرفداران پیپ و توتون شاید افرادی خود آزار هستند که از حس ناخوشایند گزش زبان ، لذت می برند .
اما باید گفت که گزش زبان به هیچ وجه حس طبیعی و نرمال در فرآیند پیپ کشیدن نیست .
متاسفانه بعصی از افراد تازه وارد به دنیای پیپ به درستی آموزش ندیده اند و با اطلاعات و دانش کافی قدم به این دنیا نمی گذارند و همین غفلت و کوتاهی یکی از مهمترین دلایل کنار گذاشتن پیپ کشیدن توسط اینگونه افراد است حتی قبل از اینکه دیواره پیپ آنها لایه کربنی به خود بگیرد .
پیپ کشیدن هنری برگرفته از مهارت های لازم برای این کار است و بهره بردن از این مهارت ممکن نخواهد بود جز با تمرین و تکرار و تبحر پیدا کردن در آنها و خوشبختانه این کار از هر کسی بر می آید و امکان انجام آن برای تمام افراد مشتاق وجود دارد .
معرفی آلوورا:
صبر زرد طبی یا آلوئه‌ورا (نام علمی: Aloe vera) یا شَب‌یار، صَبر یا صبر زرد یا شاخ بزی نام گیاهی است از سردهٔ سِگِل‌ها (Aloe) راسته مارچوبه‌ای‌ها (Asparagales)، تیره سریشیان (Asphodelaceae) این گیاه بومی آفریقای شمالی است.
آلوئه‌ورا بی‌ساقه‌است. البته برخی از آنها دارای ساقه‌ای بسیار کوتاه هستند. این گیاه ۶۰ تا ۱۰۰ سانتیمتر رشد می‌کند و از طریق پاجوش تکثیر می‌شود. برگ‌های آن نیزه‌ای کلفت و گوشتی با لبه‌های دندانه‌دار است و رنگ آن سبز تا خاکستری می‌باشد. گل‌های آن بر روی سنبله‌ای می‌رویند که گاه تا ۹۰ سانتیمتر درازا دارد. هر کدام از گل‌های آن آویخته‌است و دارای جام لوله‌ای ۲–۳ سانتیمتری می‌باشد. نام‌های دیگر آلوئه‌ورا عبارتند از: چادُروار، صبر سقوطری، آلوئه‌ورا، صبر، صبر کموار، صبر زرد، ازوال، ازوادزرد خزانه، مقر، ایلوا، صبارا، آلوئه کوراسائو، آلوئه هندی، آلوئه بارباد، الوا، صباره، برمس، سولع، مقرا، چادروا و صعدنا.
قبل از قرار دادن ماسک نمدی یا هر نوع ماسک دیگر ، دستان خود را با دستمال حاوی الکل یا صابون و آب تمیز کنید.
ضد یخ:
در قرن گذشته در ساخت انواع ضدیخ، متانول بدست آمده از تقطیر چوب بالاترین استفاده را داشته است. در آن زمان الکل اتیلیک، گلیسیرین، کلرور کلسیم، آب نمک، آب شکر و مخلوط آب عسل مایعاتی بودند که معمولاً به عنوان خنک کننده از آنها استفاده میگردید. همچنین در آن دوران نفت و روغن های نفتی که با آب مخلوط نمی شدند نیز به عنوان مایع خنک کننده استفاده میگردید.
در میان دهه های بیست تا سی میلادی و با پیشرفت علم و صنعت خودروسازی در جهان، نیاز به مایعات خنک کننده موتور بسیار افزایش پیدا نمود. در آن سال ها یکی از موادی که برای خنک نمودن موتور از آن استفاده میگردید، الکل اتیلیک بود که این ماده به دلیل ارزان قیمت بودن و همچنین تولید مناسب، از استقبال خوبی برخوردار شده بود.
در میانه دهه ۲۰ میلادی برای نخستین بار مصرف اتیلن گلیکول به عنوان ماده خنک کننده موتور رواج پیدا نمود. در ابتدا مصرف اتیلن گلیکول کم بود و استقبال چندانی از این ماده خنک کننده نشد اما با گذشت زمان و با آگاهی بیشتر مردم نسبت به مزایای اتیلن گلیکول، مصرف آن افزایش پیدا نمود تا حدی که در حال حاضر بیشترین مصرف اتیلن گلیکول به منظور تولید سیال خنک کننده موتور است.
